Blog van 'n conflictbevrijder

Mijn hart draaide om. Het klonk zo dieptreurig...  

‘Met mijn altijd gevulde agenda reduceerde ik mezelf tot een soort van machine, wat lang goed ging.

Ik was er nog best trots op ook.

Maar na anderhalf jaar therapie begint eindelijk tot me door te dringen dat mensen geen machines zijn… Dat altijd maar ‘aan’ staan maakte me tot een zombie’, zegt Hannah. Het is iets in de vlakke toon van haar stem wat me raakt.  

Hannah werkt als manager in de zorg en krabbelt op uit een diep dal. Onder haar 'zorgreflex' zit een persoonlijk trauma. Het trauma van niet gezien en gehoord zijn in haar jeugd en parentificatie: de zorg voor haar moeder voor en na het overlijden van haar vader. Op 6-jarige leeftijd, toen haar beide ouders nog 100% voor háár hadden moeten zorgen.

Ze leerde al vroeg situaties met haar verstand te dragen en hanteren. Voor haar eigen behoeften en gevoelens was immers geen plek. Hoewel zeer gevoelig voor de noden van anderen, ontwikkelde ze een harde schil om zich heen waar het haar eigen behoeften en gevoelens betrof. Wat haar afgelopen jaar, toen ze haar leven eindelijk mooi op de rit had, de das omdeed.
Haar systeem draaide vast. Hannah vertelt het allemaal op een kalme, vlakke toon, die in tegenspraak is met de spanning die uit haar lichaamstaal blijkt.   

‘Waarom ben je hier; waarom kom je naar mij?, vraag ik haar
‘Ik ben weer aan het werk’, zegt ze, ‘en alles komt enorm op me af. Terug naar het oude kan niet meer, maar hoe dan wel? Er is zoveel werk! Ik stel nu wel wat beter grenzen, er is ook begrip, maar het blijft heel lastig en ontregelend voor me. Soms schiet ik er in door. Dan voel ik me weer schuldig. Het gaat zo op en neer! Ik las iets over grensoverschrijdend gedrag in jouw profiel. Dat sommigen mensen over de grenzen van anderen gaan, en anderen over die van zichzelf. Daar herkende ik mezelf in. Heel eerlijk: in beide. En misschien nog wel erger dan ooit.’

'Misschien ben je je er meer van bewust', zeg ik.
De spanning die ik bij Hannah zie leert mij dat ze, ondanks het werk dat ze reeds  gedaan heeft, nog vol zit met onverwerkte gevoelens. Want lichaamsspanning komt nu eenmaal voort uit de - deels onbewuste - behoefte om de onderliggende gevoelens te willen toedekken en op afstand houden. Ze valt m.a.w. nog samen met haar gevoelens. 

‘Je hebt hard gewerkt' zeg ik, 'en al een hoop inzicht opgedaan in je patronen,  Het belangrijkste wat ik voor jou kan doen is jou leren met jezelf te communiceren. Want ik heb de antwoorden dus niet op jouw vragen. En eerlijk gezegd heeft niemand die. Voor passende antwoorden moet je bij jezelf zijn. Alleen moet je de vragen die je hebt niet aan je hoofd stellen, maar aan je gevoel. Want dat is een zuiverder kompas. Ben je bereid om je gevoel serieus te nemen?’  
‘Als je me dat kan leren’, zegt ze.
'Met liefde', zeg ik. 'Want dat is wat de wereld nodig heeft. Het kan een hoop ellende door foute keuzes voorkomen.' 

© aleXandra van smoorenburg

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

‘Zij luístert gewoon niet!’ zegt Tom, tijdens de intake. Zijn ogen staan donker. ‘Eerst wil ze van alles van je weten - over hoe het beter kan – en dan ga ik allerlei dingen uitzoeken - waar ik dus helemaal geen tijd voor heb - en wat doet ze daar dan vervolgens mee?! Niks!' Hij kijkt verbolgen. 'Ik heb dat feestje nou een paar keer meegemaakt en ik ben er verdomme wel klaar mee!’ Tom is een toegewijde hulpverlener in een zorginstelling. Hij is moe en narrig. Hij voelt zich niet serieus genomen door zijn manager.

‘En ik ben echt niet de enige die dat denkt!' vervolgt hij. 'Collega’s hoor ik er ook over. Je deelt je inzichten, het lijkt alsof ze je begrijpt, maar uiteindelijk beslist ze heel anders! Alsof het gesprek dat je had nooit plaatsvond! Buitengewoon ergerlijk.’

‘Zou ze misschien met meer partijen en meningen te maken kunnen hebben?’ vraag ik.
‘Tja, dat zal best’, zegt hij grimmig.
Ik laat het even stil worden.
Als ik zie dat hij wat ontspant vraag ik: ‘Hoe verklaar jij haar gedrag dan Tom?’

‘Niet’, verzucht hij uiteindelijk heel eerlijk. ‘Ik heb geeneens tijd om aan me kont te krabben, laat staan me in haar te verplaatsen... Dusuhhh… tja, daar zit wat in…En het is natuurlijk ook geen democratie, de werkvloer…Zij is inderdaad de baas en mag beslissen... Maar het voelt gewoon zo vervelend!’

‘Snap ik. Als iemand je het gevoel geeft jouw mening belangrijk te vinden, en het uiteindelijke besluit pakt heel anders uit, dan is dat een bevreemdende ervaring. Maar wat je vertelt klinkt mij een beetje in de oren alsof jouw manager wel goed luistert, maar misschien niet zo transparant is over hoe ze tot een bepaalde beslissing komt. Zou dat kunnen?’
Tom kijkt me verbaasd aan.
‘Hmm’, zegt hij langzaam: ‘Kan ja...’
Er gloort iets van opluchting in zijn ogen.

‘Hoe bekend is het gevoel niet serieus te worden genomen voor jou?’
‘Poeh, heb je even? Dat is the story of my life’, verzucht hij. ‘Mijn vader was enorm kritisch. Hij gaf me altijd het gevoel dat ik dom was, meneer de succesvolle ondernemer', zegt hij smalend. ‘En mijn moeder praatte ‘m altijd naar de mond. Onuitstaanbaar! Alsof wij kinderen er niet toe deden.’
‘Het klinkt alsof daar nog veel pijn zit, klopt dat?’
‘Hmm’, zegt hij. ‘I guess so... Maar dat is allemaal voorbij. Ik heb geen zin in therapie.’

‘Hoeft ook niet’, zeg ik. ‘Het is alleen zo dat conflicten ons soms laten zien welke wonden er nog open liggen. Ze zijn dan rijp om geheeld te worden. Blijkbaar is het jouw tijd nu. Als je met mij in zee gaat, dan gaan we inderdaad aan de slag met het conflict met je manager, maar we gaan ook de wond die eraan ten grondslag dichtschroeien. En ik reik jou een tool aan, om het helingsproces daarna zélf nog te versnellen.’
‘Oh, nou, als dat kan', zegt hij nu opgewekt. ‘Twee vliegen in een klap dus: sounds good to me!’

© aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail